Спецыялісты універсітэта Манчэстэра, дзякуючы нядаўна поведенным даследаваннях, могуць цяпер адказаць на пытанне, чаму ў сталым узросце прафесійныя спартсмены часта адчуваюць сімптомы сардэчнай недастатковасці, з мэтай нармалізацыі якой спартсменам часта патрабуецца ўстаноўка кардыёстымулятара.

Такая заканамернасць, па словах даследчыкаў, ўласцівая ў асноўным марафонцам і тяжелоатлетам.

Для таго каб адсачыць такую ўзаемасувязь спецыялісты правялі даследаванні на лабараторных мышах. Навукоўцам удалося высветліць узаемаадносіны аб'ёмаў нагрузак на малекулярным узроўні ўчастка сэрца, які, так сказаць, задае рытм сардэчнага міякарда.

У большасці выпадкаў у спартсменаў рытмы сэрца не перавышаюць 60-100 удараў у хвіліну, тады як рытмы цяжкаатлетаў запавольваюцца аж да 30 удараў. А ноччу гэты паказчык зніжаецца яшчэ больш. Медыкам атрымалася ўсталяваць, што ў выніку рэгулярных трэніровак у сэрца скарачаецца ўтрыманне бялку HCN4, што аказвае ўплыў на кардиомиоциты і на орган, які задае рытм сэрца, зніжаючы яго скарачэння.

Медыкі ўпэўненыя, што гэта адкрыццё дазволіць праліць святло на прычыны і далейшае лячэнне сардэчных захворванняў прафесійных спартсменаў пажылога ўзросту.